شریک سازید:
نوشته: بهاره صدیق
فرزانه، دختر ۲۰ ساله‌ای از هرات، از کودکی با دنیای رنگارنگ نخ و پارچه آشنا شد. او هنر سوزن‌دوزی را از مادرش آموخت و امروز به طراحی و دوخت لباس‌های سنتی مشغول است؛ لباس‌هایی که هر کدام نماد فرهنگ و هویت مردم افغانستان‌اند. فرزانه می‌گوید: «با دوختن این لباس‌ها حس خوبی دارم. تمام روزم را با رنگ‌ها، مهره‌ها و تکه‌های پارچه سپری می‌کنم. هر لباس برایم مثل یک اثر هنری‌ست.»
با تمام علاقه‌ای که به کارش دارد، فرزانه از محرومیتی عمیق در رنج است؛ او تنها تا صنف دوازدهم تحصیل کرده و پس از بازگشت طالبان به قدرت، دیگر نتوانسته به تحصیل ادامه دهد. فرزانه با ناراحتی می‌گوید: «هیچ چیزی نمی‌تواند جای آموزش را بگیرد. طالبان باید محدودیت‌ها علیه زنان و دختران را بردارند. کشوری که نیمی از جمعیتش از تحصیل و مشارکت در اقتصاد محروم باشد، هیچ‌گاه به سوی پیشرفت نمی‌رود.»
او با تأکید بر اهمیت حفظ هنرهای بومی و فرهنگی، معتقد است که این ارزش‌ها نباید به بهای حذف زنان از اجتماع تمام شود. فرزانه می‌گوید: «بله، این هنرها بخشی از فرهنگ ما هستند، اما نه به‌عنوان تنها راه زندگی برای دخترانی که انگیزه و توانایی دارند تا در پیشرفت کشور سهم بگیرند. نباید این‌گونه برداشت شود که زنان فقط برای کارهای دستی خلق شده‌اند.»
در شرایطی که طالبان با اعمال محدودیت‌های سخت‌گیرانه، درهای آموزش و اشتغال را بر روی زنان بسته‌اند، هزاران زن و دختر مجبورند برای تأمین معاش به هنرهای دستی روی بیاورند. اما این مسیر، با همه‌ی ارزش فرهنگی‌اش، پاسخ‌گوی آرزوها و خواسته‌های نسلی نیست که در رؤیای دانشگاه، پیشرفت و ساختن آینده‌ای روشن می‌سوزد.
فرزانه، یکی از صدها دختری‌ست که رؤیایش فراتر از نقش زدن بر پارچه است؛ او در دلش آرزوی بازگشت به مدرسه، مشارکت در جامعه و ساختن فردای بهتر برای کشورش را دارد. صدای او، پژواک نسلی‌ست که نمی‌خواهد آینده‌اش تنها در تار و پود یک سوزن خلاصه شود.
